ਚਸਕਾ 3

ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਬੁੰਡ ਤੇ ਚੂੰਡੀ ਵੱਡਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿਹਾ ਕਿ ਦੀਦੀ ਤੁਸੀ ਵੀ ਆਵਦੇ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਓ, ਫਿਰ ਆਪਾ ਸਕੂਲ ਚਲਦੀਆ ਆ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਵੀ ਹਾਂ ਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਘਰ ਨੂੰ ਚਲ ਪਾਈ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਵਦੀ ਭੈਣ ਪ੍ਰੀਤੀ ਤੋਂ ਆਵਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚਟਵਾ ਕੇ ਮਨਿੰਦਰ ਆਵਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਥੋੜ੍ਹਾ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਵਾਇਆ ਤੇ ਨਹਾਉਣ ਨੂੰ ਬਾਥਰੂਮ ਚ ਚਲੀ ਗਈ ਬਾਥਰੂਮ ਚ ਜਾ ਕੇ ਪਹਿਲਾ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਫ੍ਰੈਸ਼ ਹੋਈ ਤੇ ਫਿਰ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਕਪੜੇ ਉੱਤਰ ਕੇ ਨੰਗੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਸਦੀ ਫੁੱਦੀ ਹਾਲੇ ਵੀ ਚਿਪ ਚਿਪੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਪਹਿਲਾ ਆਵਦੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਸਾਫ ਕੀਤਾ ਤੇ ਫਿਰ ਨਹਾ ਕੇ ਆਵਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਨੂੰ ਚਲੀ ਗਈ। ਕਮਰੇ ਚ ਜਾ ਕੇ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਆਵਦਾ ਫੋਨ ਦੇਖਿਆ ਤਾ ਸਾਬੀ ਦੀਆਂ 4 ਮਿਸ ਕਾਲ ਸਨ। ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾ ਸਾਬੀ ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਵੀ ਆਇਆ ਕੇ ਉਸਨੇ ਇੰਨੇ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਉਸ ਵਲ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤੇ ਰਾਤ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵਲੋਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਤਸੱਲੀ ਕਰਕੇ ਵੀ ਉਸਦਾ ਸ਼ੋਲਾ ਹੁਣ ਕਾਫੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਸੀ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਸਨੇ ਸਾਬੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਸਾਬੀ ਦਾ ਫਿਰ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ, ਤਾ ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਆਖਿਰਕਾਰ ਫੋਨ ਚੱਕ ਹੀ ਲਿਆ। ਫੋਨ ਚਕਦੀ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਾ, ਇਕ ਤਾ ਸਾਬੀ ਉਸਦਾ ਪੁਰਾਣਾ ਯਾਰ ਸੀ ਜੋ ਹੁਣ ਤਕ ਉਸਦੀ ਤੱਸਲੀ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਦੂਜਾ ਚਾਹੇ ਉਹ ਰਾਤੀ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਸੀ ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਇਕ ਗਰਮ ਫੁੱਦੀ ਦੀ ਅੱਗ ਤਾ ਇਕ ਤਕੜਾ ਤੇ ਸਖਤ ਲਨ ਹੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੁੱਝਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਨਾ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵਰਗੀ ਇਕ ਨਰਮ ਤੇ ਪਿਆਰੀ ਰੰਨ। ਫੋਨ ਚਕਦੇ ਹੀ ਸਾਬੀ ਬੋਲਿਆ
ਸਾਬੀ – ਕਿ ਹਾਲ ਆ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਦਾ
ਮਨਿੰਦਰ – ਠੀਕ ਆ, ਆ ਗਈ ਮੇਰੀ ਯਾਦ
ਸਾਬੀ – ਬੱਸ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ
ਮਨਿੰਦਰ – ਤੇ ਕਿ??
ਸਾਬੀ – ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਖੜੇ ਲਨ ਨੂੰ ਹਿਲਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ
ਮਨਿੰਦਰ – ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ, ਅੱਛਾ ਜੀ
ਸਾਬੀ – ਬੱਸ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਕਾਹਲਾ ਏ
ਮਨਿੰਦਰ – ਏਨੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਐ ਮੇਰੀ
ਸਾਬੀ – ਯਾਦ ਤਾ ਆਉਣੀ ਹੀ ਐ, 15 ਦਿਨ ਹੋਗੇ ਮਿਲਿਆ ਨੂੰ।
ਮਨਿੰਦਰ – ਓ ਅੱਛਾ ਜੀ, ਜੇ ਏਨੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਇੰਨੇ ਦਿਨ ਮੇਰਾ ਫੋਨ ਨੀ ਚੁੱਕਿਆ (ਗੁੱਸੇ ਚ)।
ਸਾਬੀ – ਮਿਲ ਕੇ ਤੇਰੇ ਸਾਰੇ ਗੁੱਸੇ ਗਿੱਲੇ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਵਾ।
ਮਨਿੰਦਰ – ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ (ਅੰਦਰ ਅੰਦਰ ਉਹ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ)
ਸਾਬੀ – ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਨੀ ਛੱਡਣਾ ਤੈਨੂੰ ਸੋਹਣਿਏ
ਮਨਿੰਦਰ – ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਕੁਛ ਨਾ ਬੋਲੀ ਤਾ ਸਾਬੀ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਰਸਤਾ ਸਾਫ ਹੈ।
ਸਾਬੀ – ਮੈ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਹੁਣੇ ਹੀ ਹੀ ਮਿਲਣਾ ਹੈ।
ਮਨਿੰਦਰ – ਮਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲੀ ਕੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਆ ( ਮਨਿੰਦਰ ਸਾਬੀ ਤੋਂ ਫੁੱਦੀ ਆਵਦੇ ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ ਵਾੜੇ ਚ ਮਰਵਾਓਂਦੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਲਈ ਸਾਬੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੰਧ ਟੱਪ ਕੇ ਦਰਵਾਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਬਣੇ ਤੂੜੀ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਲੈਂਦਾ ਸੀ)
ਪਰ ਸਾਬੀ ਹੁਣੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਜਿੱਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਸਾਬੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨਾਲ ਸਲਾਹ ਕਰਕੇ ਦਸਦੀ ਹੈ, ਉਸਨੇ ਸਾਬੀ ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਘਰਦੇ ਬਾਹਰ ਗਏ ਹਨ।
ਮਨਿੰਦਰ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕੇ 15 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਸਦੀ ਫੁਦੀ ਦੀ ਖੁਰਕ ਲਨ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੋਵੇਗੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨ ਤੋ ਸਾਬੀ ਦੇ ਮਾਮੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਦੀ ਫੁਦੀ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਉਂਗਲਾ ਨਾਲ ਹੀ ਗੁਜਾਰਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਸੀ।
ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਲਾ ਕੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਆਵਦਾ ਡਰ ਜਹਿਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ ਨਾਨੀ ਘਰੇ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਤਾ ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਕੇ ਘਰੇ ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਚ ਸਾਬੀ ਨੂੰ ਮਿਲ ਲਵੇਗੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਹਾਂ ਚ ਹਾਮੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਰਵਾਜਾ ਖੁੱਲਾ ਛੱਡ ਜਾਵੇਗੀ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ Love You ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਕਹਿ ਕੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਸਾਬੀ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਪਲਾਨ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਆਵਦੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਉਸਦੇ ਕਾਲਜ ਚ ਯੂਥ ਫੈਸਟੀਵੱਲ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਚਲ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਅੱਜ ਕਾਲੇਜ ਨੀ ਜਾ ਰਹੀ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਾ ਦੇਵਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਸਕੂਲ ਜਾਣਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਹੁਣਾ ਵਲ ਚਲੀ ਹੈ। ਏਧਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਕੁਛ ਹੋਰ ਹੀ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਚੁਦਾਈ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਅੱਜ ਸਕੂਲ ਨੀ ਜਾਵੇਗੀ ਤੇ ਲੁੱਕ ਕੇ ਸਾਰਾ ਕੁਛ ਦੇਖੇਗੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਆਵਦੀ ਨਾਨੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸਕੂਲ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀਦੀ ਆ ਕੇ ਘਰ ਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕੰਮ ਕਰ ਜਾਵੇਗੀ। ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਰਵਾਜੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਚਲੇ ਗਈ ਤੇ ਦਰਵਾਜੇ ਦੇ ਇਕ ਬੰਨੇ ਬਣੇ ਡੰਗਰਾਂ ਦੇ ਸ਼ੇਡ ਚ ਜਾ ਕੇ ਲੁੱਕ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਤੇ ਮਨਿੰਦਰ ਹੁਣਾ ਦੇ ਘਰ ਲਗਭਗ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਬਣੇ ਸਨ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੜਦੇ ਹੀ ਦਰਵਾਜੇ ਨਾਲ ਡੰਗਰ ਤੇ ਤੂੜੀ ਵਾਲਾ ਵੱਡਾ ਕਮਰਾ ਸੀ ਤੇ ਦਰਵਾਜੇ ਤੋਂ ਕਾਫੀ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਘਰ ਦੇ ਕਮਰੇ ਸਨ। ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਮਨਿੰਦਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਹੁਰਾ ਦੇ ਘਰ ਗਈ। ਨਾਨੀ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬਰਾਂਡੇ ਚ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਬਰਾਂਡੇ ਚੋ ਬਾਹਰ ਕੁਛ ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੰਦਾ। ਨਾਨੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਉਸਨੇ ਅਧੇ – ਪੌਣੇ ਘੰਟੇ ਚ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਨਾਨੀ ਤੋਂ ਆਗਿਆ ਲੈ ਕੇ ਘਰ ਨੂੰ ਚਲ ਪਾਈ। ਮਨਿੰਦਰ ਦਰਵਾਜੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਨਾਲ ਬਣੇ ਵੱਡੇ ਕਮਰੇ ਚ ਵੱਢ ਗਈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਸਾਬੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਆਉਣ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਉਸ ਕਮਰੇ ਚ ਲੁੱਕ ਕੇ ਬੈਠੀ ਸੀ ਤੇ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਪਸੂਆਂ ਦੀ ਖੁਰਲੀ ਤੇ ਬੈਠੀ ਨੂੰ ਸਾਫ ਸਾਫ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਾਬੀ ਵੀ 5-7 ਮਿੰਟਾ ਚ ਬਚ ਬਚਾ ਕੇ ਘਰ ਦੇ ਬਣੇ ਉਸ ਤੂੜੀ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਸਹੇਲੀ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਸੂਟ ਚ ਖੁਰਲੀ ਤੇ ਬੈਠੀ ਪਰੀ ਲਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਾਬੀ ਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਹੀ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ। ਮਨਿੰਦਰ ਵੀ ਖੁਸ਼ੀ ਚ ਸਾਬੀ ਦੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲੱਗ ਗਈ। ਸਾਬੀ ਦੇ ਆਵਦੇ ਬੁੱਲ ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਚ ਫੱਸਾ ਦਿੱਤੇ ਤੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਲਾਲ ਸੂਹੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਦਾ ਰੱਸ ਚੂਸਣ ਲਗਾ। ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਦੀ ਇਸ ਚੁਸਾਈ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਬੀ ਨੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਇਕ ਇਕ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਲਾਹ ਦਿੱਤੇ ਤੇ ਖੁਦ ਵੀ ਨੰਗਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਇਹ ਨਜ਼ਾਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਗਰਮ ਹੋਣ ਲਗੀ। ਸਾਬੀ ਦਾ 7•5 ਇੰਚ ਦਾ ਲਨ ਉਸਨੂੰ ਦੀਪੇ ਦੇ 6 ਇੰਚ ਦੇ ਲਨ ਨਾਲੋ ਜਿਆਦਾ ਹੀ ਤਕੜਾ ਲਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਾਬੀ ਜੋ ਕੇ 15-16 ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਫੁੱਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਈ ਸਕਿਆ, ਹੁਣ ਜਿਆਦਾ ਇਤੰਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਮਨਿੰਦਰ ਵਰਗੀ ਰੰਨ ਸਾਹਮਣੇ ਨੰਗੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਲਨ ਵੀ ਉਸਦੀ ਫੁੱਦੀ ਚ ਉਤਰਨ ਨੂੰ ਝੱਟ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਸਾਬੀ ਵੀ ਮੌਕੇ ਦੀ ਨਜ਼ਾਕਤ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ ਕਾਹਲੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਾਬੀ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਦਾ ਇਕ ਕਾਰਨ ਇਹ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਪਿਛਲੇ 2 ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਚ ਵਿਆਹ ਤੇ ਕਾਫੀ ਫੀਮ(ਅਫੀਮ) ਖਾਦੀ ਸੀ ਤੇ ਫੀਮ ਦਾ ਅਸਰ ਉਸਨੂੰ ਕਾਹਲੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਸਾਬੀ ਨੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਇਕ ਲੱਤ ਪੱਠੇ ਕੁਤਰਨ ਵਾਲੇ ਟੋਕੇ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਖੜੇ ਹੋ ਕੇ ਆਵਦਾ ਲਨ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਦੀ ਦਰਾਰ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਇਕ ਧੱਕਾ ਮਾਰਿਆ। ਸਾਬੀ ਦਾ ਲਨ ਥੋੜਾ ਅੰਦਰ ਤਾ ਗਿਆ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਲਨ ਤੇ ਫੁਦੀ ਸੁੱਖੇ ਹੋਏ ਲਗੇ। ਇਸਦਾ ਕਾਰਣ ਸ਼ਾਇਦ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਆਦਾ ਜਲਦੀ ਕਰਨ ਕਰਕੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਹਾਲੇ ਗਿੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ। ਸਾਬੀ ਨੇ ਆਵਦਾ ਲਨ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ਤਾਂ ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਸਾਬੀ ਦੇ ਲਨ ਉਥੇ ਥੁੱਕ ਕੇ ਸਾਰਾ ਥੁੱਕ ਲਨ ਦੇ ਟੋਪੇ ਤੇ ਮੱਲ ਦਿੱਤਾ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਕੁਛ ਥੁੱਕ ਅਵਦੀਆ ਉਂਗਲਾਂ ਨੂੰ ਲਾ ਕੇ ਫੁੱਦੀ ਵੀ ਗਿੱਲੀ ਕਰ ਲਈ ਤੇ ਪਹਿਲਾ ਵਾਂਗੂੰ ਇਕ ਲੱਤ ਟੋਕੇ ਤੇ ਰੱਖ ਕੇ ਖੜ ਗਈ। ਸਾਬੀ ਨੇ ਹੁਣ ਲਨ ਫੇਰ ਫੁੱਦੀ ਦੀ ਦਰਾਰ ਤੇ ਰੱਖ ਤੇ ਧੱਕਾ ਮਾਰਿਆ ਤੇ ਲਨ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਦੀ ਗਰਮ ਭੱਠੀ ਚ ਪਹੁੰਚਾ ਦਿੱਤਾ। ਸਾਬੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਚੋਦ ਰਿਹਾ ਸੀ ਨਾਲੇ ਹੱਥਾ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਨਰਮ ਨਰਮ ਮੰਮੇ ਨੱਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਮਰੇ ਚ ਸਾਬੀ ਦੇ ਘਸਿਆ ਦੀ ਗੂੰਜਦੀ ਅਵਾਜ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਸ਼ੋਲੇ ਚ ਅੱਗ ਲਗਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵੀ ਸਲਵਾਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਫੁੱਦੀ ਰਗੜ ਰਹੀ ਸੀ। 5-7 ਮਿੰਟ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੌਦਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਬੀ ਨੇ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਤੂੜੀ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪਾ ਲਿਆ ਤੇ ਉਸ ਚੜ੍ਹਨ ਹੀ ਲਗਾ ਸੀ ਕੇ ਉਸਦਾ ਫੋਨ ਵੱਜਣ ਲਗਾ। ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਫੋਨ ਉਸਦੇ ਬਾਪੂ ਦਾ ਸੀ। ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਸਨੇ ਫੋਨ ਚਕਿਆ ਉਸਦੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸਦੀ ਭੂਆ ਸੀ ਕੁੜੀ ਅਮਨ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੇ ਆ ਗਈ ਹੈ, ਸਾਬੀ ਉਸਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਲਈ ਆਵੇ। ਸਾਬੀ ਦੇ ਖੜੇ ਲਨ ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਸੋਟਾ ਵੱਜ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਸਾਬੀ ਆਵਦੇ ਬਾਪੂ ਤੋ ਬਹੁਤ ਡਰਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦਾ ਬਾਪੂ ਇਕ ਨੰਬਰ ਦਾ ਸ਼ਰਾਬੀ ਸੀ ਤੇ ਗੁੱਸੇ ਚ ਆ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਵੀ ਕੱਢ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਸਾਬੀ ਨੂੰ ਹੁਣ ਮਜਬੂਰਨ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਹੁਣ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਖੜੀ ਕਰਕੇ ਲਨ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਚ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਮੁੱਠ ਮਾਰਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਮਨਿੰਦਰ ਵੀ ਹੁਣ ਗੁੱਸੇ ਚ ਸਾਬੀ ਦਾ ਲਨ ਹਿੱਲਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਰੀਬ 5 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਸਾਬੀ ਨੇ ਆਵਦਾ ਮਾਲ ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਮੰਮੇਆਂ ਤੇ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਕਪੜੇ ਪਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਸਾਬੀ ਕਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਰਾਤ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਵੇ ਤਾ ਮਨਿੰਦਰ ਗੁੱਸੇ ਚ ਬੋਲੀ ਕੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਆਏਗੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਗੁੱਸਾ ਇਸ ਕਰਕੇ ਸੀ ਕੇ ਸਾਬੀ ਨੂੰ ਗਰਮ ਨੂੰ ਹੀ ਛੱਡ ਚਲਾ ਸੀ। ਸਾਬੀ ਨੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਕੱਛੀ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਜੇਬ ਚ ਪਾ ਲਈ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕੇ ਇਹ ਕੱਛੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਲਈ ਜਾਵੀ। ਇਹਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਸਾਬੀ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਮਨਿੰਦਰ ਹੁਣ ਹਵਸ ਦੀ ਅੱਗ ਚ ਝੁਲਸਦੀ ਹੋਈ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਖੁਰਲੀ ਨਾਲ ਹੀ ਰਗੜਨ ਲਗੀ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਉਸਦੀ ਫੁੱਦੀ ਖੁਰਲੀ ਦੀ ਕੰਧ ਤੇ ਹੀ ਪਾਣੀ ਛੱਡ ਗਈ ਤੇ ਉਸਦੀ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਤਸੱਲੀ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਉਹ ਕਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਘਰ ਚਲੀ ਗਈ। ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਸ਼ੋਲੇ ਦੀ ਖੁਰਕ ਉਸਨੂੰ ਹੁਣ ਵੀ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਹੀ ਹਾਲ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਵੀ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਚੁਦਾਈ ਦੇਖੀ ਸੀ। ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਕੁਛ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵੀ ਉਸ ਖੁਰਲੀ ਤੇ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਆਵਦੀ ਸਲਵਾਰ ਦਾ ਨਾਲਾ ਖੋਲ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਕਰ ਲਈ। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਆਵਦੀ ਕੱਛੀ ਵੀ ਹੇਠਾਂ ਖਿਸਕਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਆਵਦੀ ਫੁੱਦੀ ਦਾ ਸ਼ੋਲਾ ਖੁਰਲੀ ਨਾਲ ਉਸੇ ਥਾ ਤੇ ਰਗੜਨ ਲਗੀ ਜਿੱਥੇ ਪਹਿਲਾ ਮਨਿੰਦਰ ਆਵਦੀ ਫੁੱਦੀ ਰਗੜ ਕੇ ਗਈ ਸੀ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਵੀ ਫਾਰਗ ਹੋ ਗਈ ਪਰ ਅੱਜ ਉਸਦੀ ਫੁੱਦੀ ਨੂੰ ਵੀ ਲਨ ਦੀ ਭੁੱਖ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਤੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਗੂੜੀ ਦੇ ਰੱਸ ਕਰਕੇ ਖੁਰਲੀ ਦੀ ਉਹ ਨੁੱਕਰ ਗਿੱਲੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਬਾਅਦ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵੀ ਕੱਪੜੇ ਵੈਗਰਾ ਠੀਕ ਕਰਕੇ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਨਾਨੀ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਕਮਰੇ ਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਨਾਨੀ ਸਮਝ ਰਹੀ ਸੀ ਕੇ ਉਸਦੀ ਦੋਹਤੀ ਸਕੂਲੋਂ ਆਈ ਹੈ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਕਿ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਦੋਹਤੀ ਸ਼ੋਲਾ ਗਰਮ ਕਰਾਕੇ ਆ ਰਹੀ ਹੈ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਕਮਰੇ ਚ ਸੋ ਗਈ। ਉਧਰ ਮਨਿੰਦਰ ਵੀ ਘਰੇ ਜਾ ਕੇ ਸਿੱਧੀ ਬੈਡ ਤੇ ਡਿੱਗ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਹਾਲੇ ਵੀ ਚੈਨ ਨੀ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਅੰਦਰ ਹੀ ਅੰਦਰ ਸਾਬੀ ਨੂੰ ਗਾਲ਼ਾਂ ਕੱਢ ਰਹੀ ਸੀ। ਬੈਡ ਤੇ ਪਈ ਪਈ ਦੀ ਉਸਦੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗਈ।
ਉਧਰ ਸਾਬੀ ਵੀ
ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਅੱਖ ਖੋਲ ਦਿੱਤੀ। ਇਹ ਫੋਨ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਮੰਮੀ ਗੁਰਲੀਨ ਦਾ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਮੰਮੀ ਦੇ ਦੱਸਿਆ ਕੇ ਉਹ ਅੱਜ ਉਹ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੇ। ਉਹ ਅੱਜ ਭੂਆ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦੇ ਘਰ ਨੇ ਤੇ ਰਾਤ ਉਥੇ ਹੀ ਰੁਕਣਗੇ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਉਹ ਅੱਜ ਫੇਰ ਆਵਦੀ ਦੀਦੀ ਮਨਿੰਦਰ ਨਾਲ ਰਾਤ ਨੂੰ ਚੁੰਮਾਚਾਟੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਚ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਚਲੀ ਗਈ ਤਾਂ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਦੱਸ ਸਕੇ। ਮਨਿੰਦਰ ਹਾਲੇ ਵੀ ਸੁਤੀ ਪਾਈ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਜਾ ਕੇ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਉਠੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਲਹਿਜੇ ਚ ਇਕ ਉਂਗਲੀ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਬੁੰਡ ਚ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਮਨਿੰਦਰ ਏਕ ਦਮ ਤ੍ਰਬਕ ਕੇ ਉਠੀ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਈ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਪਹਿਲਾ ਸਵਾਲ ਹੀ ਇਹ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਦੀਦੀ ਤੁਸੀ ਕੱਛੀ ਕਿਉ ਨੀ ਪਾਈ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਟਾਲਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ ਵੈਸੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਾਈ ਅੱਜ। ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਫੋਨ ਤੇ ਸਾਬੀ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਚ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਵੈਸੇ ਤਾ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਪਤਾ ਸੀ, ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਉਸਨੇ ਸਵਾਦ ਲੈਣ ਦੇ ਚੱਕਰ ਚ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਦੀਦੀ ਕਿ ਗੱਲ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਜੀਜੂ ਦਾ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਲਗਦਾ ਜੀਜੂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਣ ਨੀ ਆਏ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਆਇਆ ਤਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਗਰਮ ਛੱਡ ਕੇ ਹੀ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤੇ ਹੁਣ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਫਿਰ ਮਿਲ ਲਓ ਰਾਤ ਨੂੰ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਅੱਗੋਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮਿਲਣਾ ਕਿੱਥੇ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਡੰਗਰਾਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਤਾ ਭਈਆ ਸੌਦਾ ਹੈ(ਪਹਿਲਾ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਫੁੱਦੀ ਉਸੇ ਕਮਰੇ ਚ ਵੱਜਦੀ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਘਰ ਭਈਆ ਰੱਖ ਲਿਆ ਸੀ) ਤਾ ਅੱਗੋ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਦੀਦੀ ਤੁਸੀ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆ ਜਾਇਓ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦਸਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅੰਟੀ ਅੰਕਲ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਇਸ ਕੰਮ ਚ ਖਤਰਾ ਹੈ। ਤਦ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਆਵਦੀ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਹੋਈ ਗੱਲ ਦੱਸ ਦਿੱਤੀ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਘੁੱਟ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈ ਹੁਣੇ ਸਾਬੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦੀ ਹਾ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਵਿਚ ਹੀ ਰੋਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਕ ਸ਼ਰਤ ਹੈ।
ਮਨਿੰਦਰ – ਕਿਹੜੀ ਸ਼ਰਤ।
ਪ੍ਰੀਤੀ – ਅੱਜ ਵੀ ਸਾਰਾ ਕੁਛ ਦੇਖਣਾ ਹੈ ਜੋ ਤੁਸੀ ਕਰੋਗੇ।
ਮਨਿੰਦਰ – ਨਹੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਤੂੰ ਅਜੇ ਬੱਚੀ ਏ।
ਪ੍ਰੀਤੀ – ਨਹੀਂ ਮੈ ਹੁਣ ਬਚੀ ਨੀ ਰਹੀ, ਨਾਲੇ ਤੁਸੀ ਤਾਂ ਕਲ ਦੀ ਰਾਤ ਦੇਖ ਹੀ ਚੁੱਕੇ ਹੋ ਕੇ ਮੇਰੀ ਫੁੱਦੀ ਦੀ ਗਰਮੀ।
ਮਨਿੰਦਰ – ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਆਵਦੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾ ਸਕਦੀ, ਤੂੰ ਅਜੇ ਇਕ 16 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਬੱਚੀ ਏ।
ਪ੍ਰੀਤੀ – ਇਹ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਉਦੋਂ ਸੋਚਣਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਸੀ ਤੇ ਵੈਸੇ ਵੀ ਮੈ ਅੱਜ ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਜੀਜੂ ਵਿਚ ਹੋਈ ਚੁਦਾਈ ਨੂੰ ਦੇਖ ਚੁੱਕੀ ਹੈ।
ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਪੈਰਾ ਹੇਠੋ ਇਕ ਵਾਰ ਤਾ ਜਮੀਨ ਖਿਸਕ ਗਈ ਪਰ ਉਹ ਸੰਬਲਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲੀ।
ਮਨਿੰਦਰ – ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲ ਰਹੀ ਏ।
ਪ੍ਰੀਤੀ – ਚਲੋ ਤਾ ਇਕ ਗੱਲ ਦਸੋ ਕੇ ਤੁਹਾਡੀ ਕੱਛੀ ਕਿੱਥੇ ਹੈ।
ਮਨਿੰਦਰ – ਦਸਿਆ ਤਾ ਹੈ ਕਿ ਪਾਈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅੱਜ।
ਪ੍ਰੀਤੀ – ਤੁਹਾਡੀ ਚਿੱਟੀ ਕੱਛੀ ਜੀਜੂ ਲਈ ਗਏ ਸਨ ਤੁਹਾਨੂੰ ਚੌਦਨ ਤੋ ਬਾਅਦ।
ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਹੁਣ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਸਬ ਕੁਝ ਦੇਖ ਲਿਆ ਹੈ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਛ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਸਕੂਲ ਨਹੀਂ ਗਈ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਸਭ ਦੇਖਿਆ।
ਹੁਣ ਮਨਿੰਦਰ ਕੋਲ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਹਾਂ ਕਰਨੀ ਪਈ। ਉਸਨੇ ਸਾਬੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਰਾਤ ਨੂੰ 10 ਵਜੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਕੇ ਘਰ ਆਉਣ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ। ਫੋਨ ਕੱਟ ਕੇ ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਆਵਦਾ ਮੂੰਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਕੋਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਚ ਬੁੱਲ ਪਾ ਲਏ ਤੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਜਾਣੀਆਂ 5 ਮਿੰਟ ਤਕ ਏਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਬੁਲਾ ਦਾ ਰੱਸ ਚੂਸਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਫਿਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਆਵਦੇ ਘਰ ਆ ਗਈ ਤੇ ਮਨਿੰਦਰ ਵੀ ਆਵਦੇ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਗੀ।
ਅੱਜ ਫਿਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵਲ ਸੌਣ ਦਾ ਕਹਿ ਕੇ ਮਨਿੰਦਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਹੋਣਾ ਵਲ ਆ ਗਈ। ਦੋਵੇਂ ਜਾਣੀਆਂ 9-9:15 ਵੇਹਲੀਆਂ ਹੋ ਕੇ ਛਤ ਤੇ ਚਲੀਆ ਗਈਆਂ ਤੇ ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਆਵਦੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਤੱਕ ਆਉਣ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ। ਸਾਬੀ ਲਈ ਪ੍ਰੀਤੀ ਕੇ ਘਰ ਆਉਣਾ ਕਾਫੀ ਸੋਖਾ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਘਰ ਮਨਿੰਦਰ ਤੇ ਸਾਬੀ ਕੇ ਘਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸੀ ਤੇ ਵੈਸੇ ਵੀ ਸਾਬੀ ਚੁਬਾਰੇ ਤੇ ਸੌਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਬੱਸ ਬਨੇਰਾ ਟੱਪ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ ਚ ਆਉਣਾ ਸੀ। ਸਾਬੀ ਨੇ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਹੋਰ ਇੰਤਜਾਰ ਕੀਤਾ ਕੇ ਸਾਰੇ ਘਰ ਦੇ ਸੌ ਜਾਣ। ਉਹ 10 ਵਜੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਪ੍ਰੀਤੀ ਕੇ ਚੁਬਾਰੇ ਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਮਨਿੰਦਰ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੋਵੇਂ ਬੇਦ ਤੇ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ। ਸਾਬੀ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਮਿਲਾਇਆ ਤੇ ਬਾਅਦ ਚ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ। ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜੱਫੀ ਪਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕੀਤਾ ਤੇ ਬੈਡ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਜਾਣ ਦਾ ਇਤੰਜ਼ਰ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਅੱਖਾਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੀ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਕੇ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਭੇਜ ਦੇਵੇਂ। ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਅੱਗੋਂ ਗੱਲ ਖੋਲਦੇ ਹੋਏ ਦਸਿਆ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਇਸ਼ਾ ਆਪਣੀ ਚੁਦਾਈ ਦੇਖਣ ਦੀ ਹੈ। ਸਾਬੀ ਕਾਫੀ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਸਾਹਮਣੇ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਿਵੇਂ ਕਰੇਗਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਭਰਾ ਸਾਹਿਲ ਨਾਲ ਯਾਰੀ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਭੈਣ ਮੰਨਦਾ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਵੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਪ੍ਰਤੀ ਥੋੜੀ ਮੈਲ਼ ਜਰੂਰ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਹੁਣ ਤੱਕ ਸਾਹਿਲ ਦੀ ਯਾਰੀ ਕਰਕੇ ਇਸ ਸਭ ਤੋਂ ਬਚਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਾਬੀ ਨੇ ਥੋੜੀ ਨਾਂਹ ਨੁੱਕਰ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤੂੜੀ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਚੁਦਾਈ ਦੇਖ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਸਾਬੀ ਨੇ ਵੀ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਦੀ ਹਾਂ ਦਾ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਉਸਨੂੰ ਲਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਲਨ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਕੁਆਰੀ ਫੁੱਦੀ ਤੋਂ ਬਹੁਤਾ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਸਿਰਫ ਦੂਰ ਰਹਿ ਕੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇਖੇਗੀ ਤੇ ਬੈਡ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗੀ। ਮਨਿੰਦਰ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਾਬੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਨੰਗਿਆਂ ਦੇਖ ਕੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਤੇ ਮੋਹਿਤ ਹੋ ਜਾਏ, ਮਨਿੰਦਰ ਆਵਦੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਵੰਡਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਸਾਬੀ ਦਾ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਫੁਦੀ ਚ ਲਨ ਪਾਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਇਸ ਫ਼ਰਮਾਨ ਨੇ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਸਾਬੀ ਫਿਰ ਵੀ ਕਾਫੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕੇ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਤੂੜੀ ਵਾਲੇ ਕਮਰੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਥਾ ਤੇ ਚੌਦਨ ਲਗਾ ਸੀ, ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਇਕ ਬੰਦ ਕਮਰੇ ਚ ਬੈਡ ਤੇ। ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਫੁਦੀ ਨੂੰ ਚਟ ਕੇ ਤੇ ਉਸਦੇ ਮੰਮਿਆ ਨਾਲ ਖੇਡ ਸਕਦਾ ਸੀ।